Lęk separacyjny występuje u ludzi, u psów, u kotów….W przeżywaniu lęku separacyjnego psy są bardzo podobne do dzieci.

Lęk separacyjny występuje u ludzi, u psów, u kotów….W przeżywaniu lęku separacyjnego psy są bardzo podobne do dzieci. Początkowo bardzo głośno wołają mamę, tatę, o to aby powrócili, ponieważ całe ciało i myśli dają informację o tym, że nie przetrwają bez bliskiej osoby. Płaczą głośno, szczekają mocno, wyją- doświadczając jednocześnie bólu fizycznego, na EEG obserwujemy ośrodki bólu aktywne w mózgu  To instynkt przetrwania tak działa u społecznych zwierząt, ponieważ to prawda, że na wczesnym etapie życia nie przetrwamy bez opiekunów.

Kolejna odsłoną lęku separacyjnego może być wycofanie się, odcięcie się od rzeczywistości. Kiedy porzucona istota (rzucona w swoim odczuciu, niekoniecznie w realności) zorientuje się, że bezskuteczne jest wołanie o pomoc- może zamilknąć, znieruchomieć…Może wówczas “wyciszyć” swoich funkcje fizjologiczne, tak aby przetrwać w sytuacji osamotnienia, tak aby drapieżnik nie dostrzegł, nie upolował….. Takie zachowanie jest bardzo kosztowne z punktu widzenia organizmu, może prowadzić do późniejszych chorób psychicznych i fizycznych.
Jak pomagać? Trochę na odwrót niż większość opiekunów, a nawet specjalistów postępuje. Jest kilka składowych:
Bezpieczny styl przywiązania- charakteryzuje relację, w której opiekun
pełni funkcję bezpiecznej bazy, w której dziecko/pies zawsze, niezależnie od
pory dnia, stopnia zmęczenia opiekuna -znajdzie ukojenie.
-Nasycenie się bliskością buduje osobiste poczucie bezpieczeństwa.
– Budowanie bezpiecznej bazy, tzw.  niani, gdzie można się wyciszyć bez obecności opiekuna. Najnowsze badania mówią, że to raczej nie jest klatka kennelowa, tylko przestrzeń nasycona opiekunami, np. kanapa.

– Trening odwrażliwiania- tutaj ważne są szczegóły i dobry plan pracy. Pies ma się nie stresować na żadnym etapie naszego wychodzenia z domu. Robimy krótkie sesję treningowe i cieszymy się z mikro postępów.
– Nauka relaksacji, samoregulacji w pozycji statycznej, czyli bez wyjadania z zabawek interaktywnych

– Zadbanie o zabawę, bo wpływa na neuroplastyczność mózgu

-Zadbanie o swobodną eksplorację, bo wpływa na poczucie pewności siebie.

 -Zadbanie o dobrostan psa, właściwie od tego trzeba zacząć. Ignorowanie psa wtedy, kiedy prosi o wsparcie czy o kontakt, nie jest dobrym pomysłem. Wspieranie go i pocieszanie-ale mądre nasyci psa, bo zbuduje w sobie przekonanie, że istnieje bezpieczna baza, a z czasem wewnętrzna bezpieczna baza. I właśnie regularne doświadczanie bezpiecznej bazy (wspierający opiekun, miłe i spokojne miejsce do życia) sprawi, że będzie mógł również przebywać sam.

MOTYWACJA POKARMOWA W TRENINGU

Możemy wyróżnić poniższe rodzaje motywacji: 

1. motywacja pokarmowa
2. motywacja na zabawkę 
3. motywacja socjalna
4. motywacja środowiskowa

Ten tekst będzie o MOTYWACJI POKARMOWEJ:

Większość psów posiada motywację pokarmową ponieważ wynika ona z naturalnych potrzeb psa. Jednak zdarzają się psy, które są niejadkami i jedzenie nie jest dla nich aż taką atrakcją jak dla innych psów. U każdego psa nad motywacją pokarmową możemy pracować, aby zwiększyć atrakcyjność jedzenia w jego oczach. 

Przygotowując psa do treningu zadbajmy o to, aby był on delikatnie głodny. Jeśli będzie bardzo najedzony atrakcyjność naszych smaczków automatycznie spada. 

Nie powinno głodzić się psa przed treningiem lub wydawać całości jedzenia jedynie za pracę ponieważ przynosi to odwrotny rezultat. Praca psa za oferowane przez nas jedzenie ma być dla psa przyjemnością, a nie walką o jedzenie, aby zaspokoić głód. 

Jedzenie możemy wydawać w różny sposób. Sposób wydawania jedzenia dostosowujemy indywidualnie do psa oraz do ćwiczenia. W zależności od tego jaki sposób nagradzania jedzeniem wybierzemy, osiągniemy inne emocje u naszego psa. 

Na trening warto przygotować sobie wiele różnych smaczków. Zastanówmy się co lubi nasz pies, co jest dla niego bardzo atrakcyjne, a co trochę mniej. Dzięki temu możemy psa zaskakiwać. Przy ćwiczeniach, które sobie utrwalamy wydajemy mniej atrakcyjne smaczki, przy czymś nowym te bardziej atrakcyjne. Gdy zwiększamy trudność też wydajemy lepszą nagrodę. 

Jednak od czasu do czasu warto nagrodzić psa czymś bardzo atrakcyjnym za prostą rzecz. To bardzo buduje i motywuje psa do dalszych treningów. 

Podczas ćwiczenia należy obserwować psa i dostosować ilość powtórzeń do jego możliwości, pamiętając o tym, aby zakończyć serie, zwolnić na przerwę zanim pies się znudzi/wyjdzie z sesji. Dzięki temu kończymy sukcesem psa i kończymy w momencie, kiedy jego motywacja do ćwiczeń dalej jest wysoka. W ten sposób lepiej zareaguje na propozycję kolejnego treningu. 

Sygnały nagród

Podczas wydawania nagród warto korzystać z sygnałów nagród czyli haseł poprzedzających naszą nagrodę. Dzięki temu komunikacja z psem jest jaśniejsza. Pies wie jakiej nagrody ma się spodziewać oraz gdzie będzie się ona znajdować. Ponadto nasze wypracowane hasło na nagrodę niesie już ze sobą pewne emocje, które pies zaczyna odczuwać już w momencie gdy słyszy hasło. A to właśnie emocje są głównym wzmocnieniem prezentowanych zachowań. 

Sygnały na nagrody są nieocenioną pomocą w treningu, ale także przydają się w codziennym życiu. Dzięki dobrze wypracowanym hasłom możemy łatwiej „wyciągnąć” psa z trudnych sytuacji np. spotkania z innym psem. 

Sposoby wydawania jedzenia oraz przykładowe zastosowanie sygnałów nagrody 

TAK – wydawanie jedzenia w sposób bierny, bezpośrednio do pyszczka. W tym wypadku możemy nagradzać psa pojedynczym smaczkiem, ale także serią smaczków. 

Aby nagrodzić psa serią bierzemy do ręki garść smakołyków i wydajemy je psu po jednym. Po każdym wydaniu nasza ręka ze smaczkami wędruje na klatkę piersiową. Nagradzamy psa nie liniowo czyli raz wydamy 5 smaczków, raz 2, raz 3, 5, 8, 4, 10 itd. Dzięki temu pies uczy się dłużej na nas skupiać. Nagroda trwa dłużej jeśli chodzi o czas jej wydawania, pies uczy się, że warto u nas zostać, bo nigdy nie wiadomo ile smaczków mu zaproponujemy. 

MASZ – aktywne wydawanie jedzenia. Bierzemy garść smaczków i pozwalamy je wyjadać z naszej ręki, jednocześnie się wycofując. Pies za nami podąża i wyjada smakołyki. Taka nagroda będzie już bardziej pobudzająca, wyzwalająca naturalne instynkty związane z pogonią, co sprawia, że jest jeszcze bardziej atrakcyjna. 

AM – AM –  nagradzanie psa wyrzucanymi smaczkami. Tutaj warto, aby kawałki były większe ponieważ chcemy, aby pies bez problemu zauważył kawałek w trawie, a nie węszył za nim. Energicznie wyrzucamy smaczki do przodu i do tyłu (chcemy, aby pies wszedł w galop). Podczas wyrzutu wypowiadamy hasło AM, gdy pies zje smaczka i zwróci na nas uwagę motywujemy do głosem do podejścia w naszym kierunku i  od razu wyrzucamy smaczka w druga stronę z hasłem AM. Gdy zje i popatrzy na nas – motywacja głosem do biegu. Co kilka powtórzeń możemy tez psa nagrodzić przy nas. 

Taka nagroda bardzo aktywizuje psa. Warto stosować tez to ćwiczenie na początku treningu  w celu zachęcenia psa do pracy. Bieganie za jedzeniem jest też  dla psa rozluźniające, także warto je stosować w przerwach między ćwiczeniami gdy pies musiał być długo w bezruchu. 

Sygnał kontynuacyjny DOBRZE – podczas treningu warto wypracować sobie sygnał kontynuacyjny, przedłużający. Takie hasło jest bardzo pomocne przy nauce przedłużania zachowań. Gdy pies wykonuje jakieś ćwiczenie i chcemy, aby je kontynuował mówimy DOBRZE i każdorazowo wydajemy smaczka. Hasło to staramy się wypowiadać bez nadmiernych emocji, aby nie wybijać psa z pracy. Tutaj nie chcemy, aby pies wyszedł z pozycji, to my przyjdziemy z nagrodą do niego. 

Pamiętajmy, że najważniejsza jest radość w treningu! Pies ma z nami ćwiczyć, ponieważ to wybiera, sprawia mu to przyjemność, to emocje zapisują w mózgu wyćwiczone zachowania,  dlatego trenujemy w  przyjemnej atmosferze!

Co komunikuje Twój pies? Czy Twój pies lubi spotkania z innymi psami? Czy ciężko jest mu zrezygnować z innego psa lub też wręcz przeciwnie: nie chce mieć z nimi nic do czynienia? A może Twój pies obawia się spotkań z innymi lub stara się odstraszyć psy zanim do niego podejdą? 

Zapraszamy na Psie Rozmowy, na których masz szansę dowiedzieć się, co komunikuje Twój psiak, jak mu pomóc i wspierać go w trudnych sytuacjach. Dowiesz się jakie spotkania z psami będą dla niego najbardziej korzystne!

RELACJA PSA Z OPIEKUNEM

Poznaj lepiej swojego psa, poobserwuj go i naucz się prawidłowo interpretować jego zachowania. Naucz się jak w jasny sposób wspierać i rozmawiać ze swoim psem! Komunikacja między psami jest bardzo złożona i każde spotkanie to unikalna sytuacja, pełna niuansów i subtelnych sygnałów. Naucz się rozpoznawać komunikaty swojego psa, dowiedz się, czy spotkania z innymi psami są dla niego przyjemnością oraz jak sprawić, by były dla niego bardziej komfortowe.

TEN WARSZTAT MA NAUCZYĆ CIĘ PSIEJ KOMUNIKACJI!

Naucz się interpretować komunikacje innych psów, nie tylko swojego psa, tak by możliwe było dokonanie oceny zachowania spotykanych na spacerze psów. Obserwując innych uczestników, dowiedz się, jak reagować w różnych sytuacjach spacerowych, a także jak rozumieć sygnały napotkanych psów. Obserwacja innych uczestników kursu i innych psów daje niepowtarzalną okazję do tego, aby lepiej i głębiej zrozumieć rolę relacji między psem a opiekunem. Skorzystasz na tym, że w spokoju będziesz mógł dokonywać tych obserwacji i wyciągać wnioski. Dzięki temu możesz zrozumieć lepiej Twoją relację z psem.

Podczas zajęć omawiamy sytuacje, które wydarzają się na bieżąco. Psy najczęściej rozpoczynają najpierw dialog na dwóch placach szkoleniowych, oddzielonych od siebie płotem. Jeśli to bezpieczne, możemy zdecydować aby psy się ze sobą bezpośrednio komunikowały, natomiast nie jest to konieczne do tego, aby z psami pracować i dokonywać oceny komunikacji. W trakcie interakcji między dwoma psami i ich opiekunami, pozostali uczestnicy szkolenia są obserwatorami psiej rozmowy.

CO ZABRAĆ ZE SOBĄ?

Na zajęciach należy mieć psa na szelkach lub obroży (nie akceptujemy psów w kolczatkach, kantarach, łańcuszkach zaciskowych itd.). Jeśli Twój pies wykazuje zachowania agresywne, może istnieć potrzeba wykorzystania dodatkowych środków zabezpieczeń, takich jak kaganiec lub linka treningowa. Warto mieć ze sobą ulubioną zabawkę Twojego psa.

PRZYJDŹ BEZ JEDZENIA, SMACZKÓW!

Na tym warsztacie nie może znajdować się jedzenie, nawet w kieszeniach ani saszetkach, gdyż może wpływać to na zachowanie psa. Ewentualne nagrody należy zostawić w samochodzie.

LOGISTYKA

W Psiej rozmowie biorą udział dwa psy. Pozostałe psy, które mają brać udział w rozmowach i czekają na swoją kolejkę muszą pozostawać poza placem. Najlepiej jeśli jeden opiekun jest na części obserwacyjnej (czyli obserwuje Psią rozmowę innych psów) a drugi opiekun lub pomocnik, spaceruje z psem po niedalekiej okolicy lub czeka z psem w aucie i jestem pod telefonem. W trakcie pojedynczego godzinnego spotkania będą aktywnie brały udział najczęściej 4 psy.

KURS OBEJMUJE:

• 6 spotkań warsztatowych, każde trwa godzinę. Zajęcia odbywają się w naszej szkole, ale na zewnątrz, dlatego w razie deszczu, wichury, będziemy przekładali zajęcia. 
• Każdy pies będzie brał czynny udział w około 3 zajęciach(może się zdarzyć, że więcej) 
• W trakcie pojedynczych zajęć, będą rozmawiały ze sobą 4 psy. To oznacza, że pozostałe psy zostają w domu, a ich opiekunowie przychodzą na zajęcia bez psów, tak by obserwować komunikację i interakcje psów, które czynnie biorą udział w Psich rozmowach.

Jeśli pracujemy z psem nad nauką nowych zachowań, mamy bardzo duży wachlarz nagród, których możemy używać. Ale uwaga !Nie tylko w treningu możemy nagradzać psa! W życiu codziennym możemy zauważać i wyłapywać sytuacje, które nam się podobają, zachowania, które chcielibyśmy, żeby pies częściej prezentował. I te fajne zachowania możemy wzmacniać, poprzez odpowiednie nagradzanie. Inaczej będziemy nagradzać psa za to, że leży zrelaksowany na swoim posłaniu, a inaczej będziemy nagradzali psa, który przybiegł do nas na spacerze, po naszym przywołaniu. Psa, który wykonał sztuczkę, możemy nagrodzić smakołykiem, ale nie nagrodzimy jedzeniem psa w trakcie spokojnej interakcji z innym psem, ponieważ zaburzy to totalnie kontakt społeczny!
Oto przykładowe sposoby nagradzania psa:

• Nagroda socjalna, zbudowana jest na dobrej relacji opiekuna z psem: nasz podziw, entuzjazm i zaangażowanie.
• Zabawa, ale taka, która bawi naszego psa, może być przeciąganie, gonitwa, luźne aporty
• Robienie czegoś aktywnego razem, np. przebiegnięcie się, szczególnie po stresującej sytuacji
• Poproszenie  psa, o zrobienie ulubionej sztuczki, żeby miał sposobność się popisać
• Podpowiedzenie psu, że może wykopać dziurę, czyli sami zaczynamy kopać
• Znalezienie fajnej trawy do tarzania się.
• Oddanie wolności i swobody decydowania (chociaż to powinno po prostu następować, bez jakichś szczególnych wymagań i obostrzeń, natomiast z hasłem poprzedzającym np. Biegaj, Wolny, itd.)
• Wspólny taniec- falujące ruchy ciała na boki, luźne ciało, to ciało zabawowe, niegroźne, zapraszające do kontaktu
• Bycie razem w ciszy i relaksie. Tutaj siadamy z psem, kucami, klękamy, jesteśmy razem na ziemi. Oddychamy spokojnie, czujemy wdzięczność. To normuje nasz puls i procesy fizjologiczne, a psy doskonale to wyczuwają
• Odesłanie psa do stróżowania, polecane przy nieśmiałych psach. Hasło: Pilnuj! i początkowo wspólne patrolowanie domostwa

Każdy z Was jest ekspertem od swojego niepowtarzalnego psa! Jakie macie swoje sposoby

Systematyczny trening w stałej grupie psów, daje szansę psom na otwarcie się na kontakty społeczne z psami i ludźmi. Psy komunikują się ze sobą, z nami, poprzez mowę ciała, pysk, spojrzenia, sekwencję ruchów, napięcie mięśni,  wokalizację. Komunikują się też poprzez komunikację chemiczną, nie bezpośrednio. Przekład: W trakcie naszych zajęć, jeden pies na znaczy jakiś fragment naszego placu, np. tarza się, znaczy moczem. Spogląda na psa, któremu zostawił tam wiadomość. Adresat tej zapachowej wiadomości, podchodzi w chwili przerwy (prosimy uczestników szkoleń grupowych o to, aby “włóczyli się” za psem w trakcie przerw, podążali za psem), obwąchuje i odpowiada, np. znaczy moczem. Tak może zrodzić się przyjaźń! Na następnych zajęciach również nie bezpośrednio się ze sobą komunikują, później zaczynają spoglądać na siebie z luźnym ciałem, miękkim okiem i okazuje się, że polubiły się! Zadaniem opiekunów jest wychwycić takie sytuacje! Jednych lubimy innych nie, dokładnie tak samo mają psy (zjawisko referencji społecznej).
Znalezienie kolegi, koleżanki, a nawet przyjaciela dla naszego psa, to jeden z ważniejszych tematów dla opiekunów. Nie dotyczy to wszystkich psów, bo niektóre psy rzeczywiście nie potrzebują do szczęścia innych czworonogów, ale jako bardzo społeczne zwierzęta, większość jednak chciałabym mieć w swoim życiu stałego partnera społecznego, czyli mówiąc prosto -kolegę. Nie są dobrym pomysłem szkoły dla psów, w których zmieniają się cały czas grupy treningowe, nie są dobrym pomysłem wybiegi dla psów i to nie jest sprawa dyskusyjna, tam po prostu pies musi za każdym razem adaptować się od nowa.

Szkolenie indywidualne jest szyte na miarę, czyli jest absolutnie dostosowane do potrzeb psa i opiekuna.

To naprawdę duża kobyła, która składa się  z obszernego wywiadu, postawienia hipotez, buntu i wypierania opiekunów?! (pół żartem pół serio, ale bardzo często jest tak, że opiekunowie przez długi czas interpretowali zupełnie źle zachowania psie i przyjęcie kompletnie nowych koncepcji, często wiąże się z oporem psychicznym, ale na to też jesteśmy przygotowani!!). Następnie następuje pokaz różnych ćwiczeń, które można wykonywać z psem, w celu osiągnięcia określonego celu. Dalej aktywizujemy i moderujemy pracę opiekunów, tak aby samodzielnie potrafili wykonywać te ćwiczenia. Po spotkaniu, które trwa dwie i pół godziny, wysyłane są zalecenia dotyczące dalszej pracy i podsumowanie spotkania, linki do akcesoriów filmików jeśli są potrzebne.

Najczęściej takie spotkanie jest ogromną dawką wiedzy i umiejętności, które przewraca światopogląd opiekuna do góry nogami. Psi specjalista, (psi terapeuta to chyba najodpowiedniejsze określenie), który zna się na psiej komunikacji, ma duże doświadczenia z różnymi przypadkami, jest w stanie naprawdę dużo powiedzieć  o relacji opiekuna z psem, również dlatego, że jest na zewnątrz tej relacji. Relacja i zmiany środowiskowe są najczęściej najistotniejszymi zmiennymi.  Każdy powinien przynajmniej raz skorzystać z takiego spotkania. My wzajemnie konsultujemy swoje psy, mimo tego, że każdy z naszego zespołu ma ogromne doświadczenie. Robimy to dlatego, ponieważ będąc w relacji nie widzimy je dynamiki, układu sił i innych istotnych zmiennych.

Zachowaniem demonstracyjnym, który zabawą nie jest, jest gra rywalizacyjna. Obejmuje ona fizyczną zabawę bezpośrednią lub […]

zdjęcia dla psi ekspert od piesografia

GRA RYWALIZACYJNA

Zachowaniem demonstracyjnym, który zabawą nie jest, jest gra rywalizacyjna. Obejmuje ona fizyczną zabawę bezpośrednią lub zabawę przedmiotami, ale w celu sprawdzenia poziomu pewności siebie drugiego psa, człowieka, jak i sprawdzenia siebie samego w tej sytuacji. Pies testuje sprawność fizyczną rywala, a także stabilności i statusu społeczny. Gra rywalizacyjna to zachowania, które będą występowały pomiędzy psami, które spotykają się po raz pierwszy, może też pojawiać się przy kolejnych spotkaniach, a nawet w sytuacji kiedy psy bardzo dobrze się znają. Może pojawiać się też między opiekunem a psem. 

CZYM SIĘ RÓŻNI ZABAWA OD GRY RYWALIZACYJNEJ?

• Gra rywalizacyjna to zachowania, których celem jest testowanie rywala – określenie poziomu  jego pewności siebie i stabilności jego statusu społecznego. Postawy i czynności wykonywane  przez psy, mogą mieć postać podobną do fizycznej zabawy lub zabawy przedmiotami.
• W trakcie gry rywalizacyjnej ważny jest wynik. Występuje wiele zachowań demonstracyjnych, ciała psów są bardziej usztywnione niż podczas zabawy, a interakcje mniej wyrównane. 
• Zabawa jest celem sama w sobie. Związana jest związana z uczuciem niepewności, co  do jej wyniku oraz uczuciem radości.
• Aby zaistniała zabawa, konieczne jest zaufanie. Dlatego zwykle pies bawi się z osobnikami, które  dobrze zna, niemniej zdarza się że czasami coś zaiskrzy i psy bawią się od pierwszego wejrzenia.

JAK ROZPOZNAĆ ZABAWĘ? Co pojawia się w zabawie?

1.  Charakterystyczne zachowania: ukłon zabawowy, skoczne podejście, rozluźniony,  otwarty pysk. 
2.  Symetria: zamiana ról.
3.  Autodostrajanie/samoupośledzanie: dostosowywanie swojej siły i zachowań do  słabszego partnera, np.w trakcie zabawy w berka- spowolnienie, robienie pauz, tak by wolniejszy pies miał szansę dogonić szybszego, w trakcie zapasów obracanie się na grzbiet, jeśli drugi pies jest mniejszy i słabszy, tak by zabawa była równa, kładzenie się większego psa, aby zmniejszyć się, dorównać do mniejszego.
4.  Ciała bardziej zrelaksowane niż podczas rywalizacji.
5.  Najczęściej występują przerwy. 

W zabawie mogą występować zachowania z różnych kategorii (demonstracyjne, agonistyczne, czyli związane z walką).  Pojawiają się one jednak poza ich pierwotnym znaczeniem, czyli nawet jeśli pies udaje, że atakuje, to jest to atak zabawowy, jeśli gryzie, to na tyle delikatnie, by nie było to nieprzyjemne dla drugiego psa.

ZABAWA Z OPIEKUNEM. ILE ZABAWY JEST W “ZABAWIE” Z OPIEKUNEM?

zdjęcia dla psi ekspert od piesografia

Zabawa z opiekunem może posłużyć do oceny relacji pomiędzy psem a opiekunem.  Można dowiedzieć się, w jaki sposób funkcjonują ze sobą na co dzień oraz jak przebiega ich komunikacja.  Ważne jest zaobserwowanie czy w zabawie występuje frustracja, czy zabawa jest zabawą czy też jest raczej grą albo zachowaniem wyuczonym, które nie ma nic wspólnego z zabawą, pomimo tego, że pies używa zabawki. Pies w trakcie zabawy ma mieć dobry humor ma być zrelaksowany, spontaniczny i nie czuć się zagrożony. W trakcie zabawy z opiekunem opiekun nie powinien oczekiwać od psa żadnych zachowań! Powinien dać psu pełną swobodę wyboru. Jedynym założeniem jest dobrowolność i swoboda, nie należy zabawy wkładać w ramy, w których pies ma zachowywać się w określony sposób, na przykład nie może skakać ani szczekać.

KOMUNIKACJA W TRAKCIE ZABAWY

W zabawie ważna jest komunikacja niewerbalna ludzka jak i zwracanie uwagi na komunikację niewerbalną psa. W trakcie zabawy trzeba bacznie obserwować psa i jego reakcje na ustawienie naszego cała, nasze ruchy. Może być tak, że dla jednego psa dynamiczna ekspresja ciała, np. machanie rękami – są jak najbardziej w porządku, z kolei inny pies będzie się czuł onieśmielony, zestresowany nawet wówczas, kiedy staniemy przodem do niego.

Dlatego należy modyfikować swoje pozycje, poruszanie się tak, aby pies w trakcie zabawy był jak najbardziej zrelaksowany i czuł się jak najbardziej bezpieczny.

Nie ma odgórnej zasady, jak powinna wyglądać zabawa z psem. Najważniejsze jest to, by była ona przyjemna dla obu stron. Zabawa to zachowanie spontaniczne, wykazywane w momencie niskiego poziomu stresu. Uczestnicy zabawy charakteryzują się  rozluźnionym ciałem, a sama czynność jest dobrowolna.

CZĘSTO OBSERWUJEMY GRY RYWALIZACYJNE POMIĘDZY PSEM, A JEGO OPIEKUNEM.

Opiekunowie często uważają, że bawią się z psami, na przykład rzucając im piłeczkę, niemniej struktura tego wydarzenia, wskazuje raczej na grę rywalizacyjną.

Oczekiwanie opiekuna, że pies przyjdzie do niego z piłką, odda ją lub położy piłkę  w wyznaczonym miejscu, odbiera psu możliwość zachowywania się w sposób spontaniczny, naturalny, nakierowany na przyjemność. 

zdjęcia dla psi ekspert od piesografia

Gdybyśmy chcieli naprawde pobawić się z psem piłeczką, to rzucilibyśmy piłeczkę i nie oczekiwalibyśmy tego, że pies ją nam przyniesie. Bylibyśmy otwarci na różne  psie zachowania i cieszylibyśmy się z tego, że spędzamy wspólnie czas.

Niektóre zachowania brane przez nas za zabawę, mogą być w oczach psa rywalizacją, np. intensywne przeciągane się szarpakiem na wprost psa, nie wypuszczanie szarpaka w trakcie zabawy. Stres psa w przeciąganiu się zabawką może przejawiać się chwytanie pyskiem coraz wyżej na zabawce albo nawet chwytaniem za dłonie.

Jeśli pies chwyta zabawkę w trakcie przeciągania coraz wyżej, oznaczać to może, że być może nie bawi się, a właśnie toczy z nami grę.  Dobrze jest upewnić psa, że nie chcemy rywalizować z nim o zasoby, a jedynie dobrze się bawić. 

Jednym ze sposobów, w jaki możemy to zrobić, jest 

• noszenie szarpaka wspólnie, równolegle do siebie, 
• chwalenie psa w trakcie zabawy, 
• nie skupianie się na konkretnej zabawce, 
• wypuszczanie zabawki, tak by pies mógł się pobawić nią samodzielnie. 

GRA RYWALIZACYJNA MOŻE SPRAWIAĆ RÓWNIEŻ PSU SATYSFAKCJĘ i radość lecz inaczej niż zabawa. Dlatego warto jest się upewnić, że stworzyliśmy psu klimat do zabawy, ale jednocześnie bądźmy otwarci na grę rywalizacyjną ze strony psa jeśli jest umiarkowana.

STAŁY I SWOBODNY DOSTĘP DO ZABAWEK

Pies ma poczucie własność i rozumie, że pewne przedmioty, osoby “należą do niego” lub są mu przypisane, na przykład: posłanie, miska, zabawki, OPIEKUN! Pies powinien mieć swoje zabawki, do których ma stały i swobodny dostęp. Chowając psu zabawki, możemy narazić go na ogromną frustrację i odebrać możliwość rozładowania na nich stresu, wyciszenia się.   Ważne jest również to, by pies mógł się bawić samodzielnie z zabawką wtedy, kiedy ma na to ochotę, kiedy ma taką potrzebę.

Pies powinien mieć możliwość inicjowania zabawy z opiekunem.  Zaproszenie do zabawy to bardzo naturalne zachowanie.  Warto jest odpowiadać na takie zaproszenie, jeśli mamy czas i ochotę bawić się z psem, gdyż jest to przyjemne i buduje relację.   Jeśli nie mamy czasu, ochoty na zabawę, to warto zakomunikować psu znanym mu hasłem, że jesteśmy na ten moment niedostępni, np. “NIE TERAZ”. 

Sonia Maciuszek, behawiorysta psów i kotów, trener szkolenia psów

Zabawa bywa często mylona przez opiekunów z zachowaniami demonstracyjnym. Bardzo często psy, które spotykają się po raz […]

Zabawa bywa często mylona przez opiekunów z zachowaniami demonstracyjnym. Bardzo często psy, które spotykają się po raz pierwszy na wybiegach, łąkach, zdaniem opiekunów- bawią się ze sobą, natomiast zachowania, które prezentują nie mają nic wspólnego z zabawą. 

Zachowanie demonstracyjne mogą eskalować do zachowań agresywnych, a opiekunowie bardzo często są zdumieni, ponieważ wydawało im się, że psy się bawią, a w pewnym momencie zaczęły się gryźć.  Psy najprawdopodobniej od samego początku nie bawiły się ze sobą, tylko próbowały demonstrować swoje talenty,  testowały się,  prezentowały swoją siłę, szybkość, sprawczość, zarządzanie przestrzenią-  generalnie ustalały, kto jest bardziej wpływowy i silniejszy. 

Zachowania demonstracyjne służą przedstawieniu drugiemu osobnikowi swojej siły i statusu.  Interakcje tego typu nie zawierają bardzo intensywnego i przedłużonego kontaktu fizycznego. 

Wśród tych zachowań możemy wyróżnić:

•  Postawy, przyjmowane przez psy pozycje ciała,
•  Kontrolę przestrzeni,
•  Kontrolę zasobów,
•  Znaczenie terenu.

Są to m.in takie zachowania jak: 

• ukłon z rozłożonymi szeroko łapami, 
•  położenie pyska na łopatkach/karku drugiego psa, 
•  gry rywalizacyjne (będzie więcej o tym) 
•  odsunięcie od zasobu (opiekuna, wody, zabawki)
•  przemieszczenie drugiego psa w przestrzeni,
•  znaczenie łapami po oznaczeniu zapachowym terenu,
•  dotknięcie drugiego osobnika nosem itd. 

Do mowy ciała, mającej na celu zademonstrowanie siły danego osobnika, poprzez wizualne  jego powiększenie, należy między innymi

•  wysoko uniesione  ciało, 
•  stanie niemal na czubkach palców, 
•  głowa i ogon w górze (lub zakrzywiony na grzbiecie), 
•  uszy ustawione do przodu. 
•  wargi mogą być podniesione, 
•  zjawisko piloerekcja (nastroszona sierść, szczególnie na karku)

Analizując postawę ogona osobnika pewnego siebie, chętnego do powitania i rozmowy z  drugim psem, możemy zauważyć, że jest on zwykle uniesiony wysoko. Trzymany luźno w  górze, wskazuje na wysoką samoocenę psa. Jeśli natomiast mamy do czynienia z osobnikiem,  który w danym momencie jest pod większym wpływem stresu, ruchy ogona będą sztywne,  mimo uniesienia w górę, celem zademonstrowania siły.

Wzrok psa w przypadku zachowań demonstracyjnych często służy kontroli ruchu drugiego  osobnika. Przykładem może być chociażby zatrzymanie spojrzeniem psa lub też  krążenie wokół drugiego psa, ze wzrokiem skierowanym bezpośrednio na niego.

W przypadku zachowań związanych z demonstracją, uszy zwykle skierowane są do góry i do  przodu.

Pysk psa w tej kategorii nie ma aż tak rozległej roli, jednak może być czasem użyty w celu  delikatnego dotknięcia nosem ciała drugiego psa.

Autor: Sonia Maciuszek

Szczeniaki są ogromnym wyzwaniem!! Na szczenięcym etapie rozwoju, szczeniak ma się głównie bawić i doświadczać (w […]

Szczeniaki są ogromnym wyzwaniem!!

Na szczenięcym  etapie rozwoju, szczeniak ma się głównie bawić i doświadczać (w towarzystwie bliskiej, chroniącej istoty).

Szczenięca zabawa(szajba) jest często źródłem ogromnej frustracji, złości i bezsilności opiekunów. To jak najbardziej uzasadnione, ponieważ w zabawie szczenięcej pojawia się wiele zachowań agresywnych i łowieckich. Szczeniak z oddaniem poluje na łydki, dłonie, atakując gryzie bardzo mocno.

• W zabawie dorosłych psów również pojawiają się elementy komunikacji agresywniej i elementy łańcucha łowieckiego, ale psy dorosłe potrafią w trakcie zabawy z większą łatwością kontrolować emocje i pobudzenie.
• Szczeniaki z natury są rozemocjonowane i totalne w przeżywaniu emocji. Opiekunowie! Musimy pomagać tym psim dzieciom!
• Środowisko życia musi być spokojne, rytm dnia przewidywalny, zabawki zawsze dostępne, gryzaki naturalne dostępne, opiekun wspierający.

Badania mówią o tym, że relację budujemy głównie w sytuacjach trudnych, stresujących, to są sytuacje testujące. W chwilach kiedy szczeniak się złości, szczeka, jest agresywny, nie dotykajmy go, nie krzyczymy! Podajmy mu zabawkę na sznurku, coś do lizania, wąchania, gryzak (np. kość alpha spirit), a w ostateczności wyjdźmy (my!) na chwileczkę z pomieszczenia. 

Do wychowania szczeniaka potrzeba mądrości i cierpliwości, czego wszystkim życzymy. Nie trzeba korygowania, krzyku, klapsów ani podduszania na obroży.

Sonia Maciuszek, Behawiorysta psów i kotów, trener szkolenia psów

MOTYWACJA POKARMOWA W TRENINGU Możemy wyróżnić poniższe rodzaje motywacji:  motywacja pokarmowa motywacja na zabawkę  […]

MOTYWACJA POKARMOWA W TRENINGU

Możemy wyróżnić poniższe rodzaje motywacji: 

1. motywacja pokarmowa
2. motywacja na zabawkę 
3. motywacja socjalna
4. motywacja środowiskowa

Ten tekst będzie o MOTYWACJI POKARMOWEJ:

Większość psów posiada motywację pokarmową ponieważ wynika ona z naturalnych potrzeb psa. Jednak zdarzają się psy, które są niejadkami i jedzenie nie jest dla nich aż taką atrakcją jak dla innych psów. U każdego psa nad motywacją pokarmową możemy pracować, aby zwiększyć atrakcyjność jedzenia w jego oczach. 

Przygotowując psa do treningu zadbajmy o to, aby był on delikatnie głodny. Jeśli będzie bardzo najedzony atrakcyjność naszych smaczków automatycznie spada. 

Nie powinno głodzić się psa przed treningiem lub wydawać całości jedzenia jedynie za pracę ponieważ przynosi to odwrotny rezultat. Praca psa za oferowane przez nas jedzenie ma być dla psa przyjemnością, a nie walką o jedzenie, aby zaspokoić głód. 

Jedzenie możemy wydawać w różny sposób. Sposób wydawania jedzenia dostosowujemy indywidualnie do psa oraz do ćwiczenia. W zależności od tego jaki sposób nagradzania jedzeniem wybierzemy, osiągniemy inne emocje u naszego psa. 

Na trening warto przygotować sobie wiele różnych smaczków. Zastanówmy się co lubi nasz pies, co jest dla niego bardzo atrakcyjne, a co trochę mniej. Dzięki temu możemy psa zaskakiwać. Przy ćwiczeniach, które sobie utrwalamy wydajemy mniej atrakcyjne smaczki, przy czymś nowym te bardziej atrakcyjne. Gdy zwiększamy trudność też wydajemy lepszą nagrodę. 

Jednak od czasu do czasu warto nagrodzić psa czymś bardzo atrakcyjnym za prostą rzecz. To bardzo buduje i motywuje psa do dalszych treningów. 

Podczas ćwiczenia należy obserwować psa i dostosować ilość powtórzeń do jego możliwości, pamiętając o tym, aby zakończyć serie, zwolnić na przerwę zanim pies się znudzi/wyjdzie z sesji. Dzięki temu kończymy sukcesem psa i kończymy w momencie, kiedy jego motywacja do ćwiczeń dalej jest wysoka. W ten sposób lepiej zareaguje na propozycję kolejnego treningu. 

Sygnały nagród

Podczas wydawania nagród warto korzystać z sygnałów nagród czyli haseł poprzedzających naszą nagrodę. Dzięki temu komunikacja z psem jest jaśniejsza. Pies wie jakiej nagrody ma się spodziewać oraz gdzie będzie się ona znajdować. Ponadto nasze wypracowane hasło na nagrodę niesie już ze sobą pewne emocje, które pies zaczyna odczuwać już w momencie gdy słyszy hasło. A to właśnie emocje są głównym wzmocnieniem prezentowanych zachowań. 

Sygnały na nagrody są nieocenioną pomocą w treningu, ale także przydają się w codziennym życiu. Dzięki dobrze wypracowanym hasłom możemy łatwiej „wyciągnąć” psa z trudnych sytuacji np. spotkania z innym psem. 

Sposoby wydawania jedzenia oraz przykładowe zastosowanie sygnałów nagrody 

TAK – wydawanie jedzenia w sposób bierny, bezpośrednio do pyszczka. W tym wypadku możemy nagradzać psa pojedynczym smaczkiem, ale także serią smaczków. 

Aby nagrodzić psa serią bierzemy do ręki garść smakołyków i wydajemy je psu po jednym. Po każdym wydaniu nasza ręka ze smaczkami wędruje na klatkę piersiową. Nagradzamy psa nie liniowo czyli raz wydamy 5 smaczków, raz 2, raz 3, 5, 8, 4, 10 itd. Dzięki temu pies uczy się dłużej na nas skupiać. Nagroda trwa dłużej jeśli chodzi o czas jej wydawania, pies uczy się, że warto u nas zostać, bo nigdy nie wiadomo ile smaczków mu zaproponujemy. 

MASZ – aktywne wydawanie jedzenia. Bierzemy garść smaczków i pozwalamy je wyjadać z naszej ręki, jednocześnie się wycofując. Pies za nami podąża i wyjada smakołyki. Taka nagroda będzie już bardziej pobudzająca, wyzwalająca naturalne instynkty związane z pogonią, co sprawia, że jest jeszcze bardziej atrakcyjna. 

AM – AM –  nagradzanie psa wyrzucanymi smaczkami. Tutaj warto, aby kawałki były większe ponieważ chcemy, aby pies bez problemu zauważył kawałek w trawie, a nie węszył za nim. Energicznie wyrzucamy smaczki do przodu i do tyłu (chcemy, aby pies wszedł w galop). Podczas wyrzutu wypowiadamy hasło AM, gdy pies zje smaczka i zwróci na nas uwagę motywujemy do głosem do podejścia w naszym kierunku i  od razu wyrzucamy smaczka w druga stronę z hasłem AM. Gdy zje i popatrzy na nas – motywacja głosem do biegu. Co kilka powtórzeń możemy tez psa nagrodzić przy nas. 

Taka nagroda bardzo aktywizuje psa. Warto stosować tez to ćwiczenie na początku treningu  w celu zachęcenia psa do pracy. Bieganie za jedzeniem jest też  dla psa rozluźniające, także warto je stosować w przerwach między ćwiczeniami gdy pies musiał być długo w bezruchu. 

Sygnał kontynuacyjny DOBRZE – podczas treningu warto wypracować sobie sygnał kontynuacyjny, przedłużający. Takie hasło jest bardzo pomocne przy nauce przedłużania zachowań. Gdy pies wykonuje jakieś ćwiczenie i chcemy, aby je kontynuował mówimy DOBRZE i każdorazowo wydajemy smaczka. Hasło to staramy się wypowiadać bez nadmiernych emocji, aby nie wybijać psa z pracy. Tutaj nie chcemy, aby pies wyszedł z pozycji, to my przyjdziemy z nagrodą do niego. 

Pamiętajmy, że najważniejsza jest radość w treningu! Pies ma z nami ćwiczyć, ponieważ to wybiera, sprawia mu to przyjemność, to emocje zapisują w mózgu wyćwiczone zachowania,  dlatego trenujemy w  przyjemnej atmosferze!